Czerwony olbrzym Kepler-56 wykazuje dziwne zachowanie rotacyjne, co sugeruje, że mógł połknąć jedną ze swoich planet. Zewnętrzne warstwy gwiazdy wirują około dziesięć razy szybciej niż jest to typowe dla gwiazd tego typu, a jądro przemieszcza się względem atmosfery – zjawisko, które stanowi wyzwanie dla obecnych modeli astronomicznych.
Zagadka niezgodnej gwiazdy
Kepler-56 ma już dwie potwierdzone egzoplanety, ale student Takato Tokuno z Uniwersytetu Tokijskiego sugeruje, że trzecia mogła spotkać gwałtowny koniec wewnątrz gwiazdy. Interakcje planet mogą wpływać na rotację gwiazdy poprzez przyciąganie grawitacyjne i siły pływowe, ale analiza Tokuno pokazuje, że to nie wystarczy, aby wyjaśnić ekstremalną rotację i niespójność Kepler-56. Zaobserwowane efekty wymagałyby wpływów planetarnych znacznie większych niż te obserwowane w innych układach.
Planetarny stół do jadalni?
Najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie? Gwiazda zjadła planetę. Kiedy gwiazda pochłania planetę, uderzenie przenosi energię rotacyjną, przyspieszając obrót gwiazdy. Jeśli planeta uderzy pod kątem, może to również spowodować przemieszczenie pomiędzy jądrem a warstwami zewnętrznymi. Obliczenia Tokuno wskazują, że pochłonięta planeta prawdopodobnie miała masę od połowy do dwóch razy większą od Jowisza, krążąc wokół swojej gwiazdy od jednego do sześciu dni. Pasuje to do charakterystyki „gorących Jowiszów”, masywnych planet, które mają tendencję do spiralnego wchodzenia w swoje gwiazdy macierzyste.
Alternatywne wyjaśnienia
Chociaż wiodącą hipotezą jest pochłonięcie planet, inną możliwością jest to, że Kepler-56 po prostu narodził się, kręcąc się szybko. Nie wyjaśnia to jednak niespójności pomiędzy jądrem a atmosferą. Tokuno sugeruje, że nawet pochłonięcie planety w młodym wieku mogłoby wyjaśnić dziwaczne zachowanie gwiazdy, choć aby to potwierdzić, potrzebne są dalsze obserwacje.
Konsumowanie planety to nie tylko spekulacja; jest to wiarygodne, oparte na fizyce wyjaśnienie zaobserwowanych anomalii we właściwościach rotacyjnych Keplera-56.
Ten przypadek pokazuje, jak gwałtowne interakcje gwiazda-planeta mogą zmienić kształt układów i zapewnia wgląd w ostateczny los egzoplanet wewnątrz czerwonych olbrzymów.
